ຖ້າເຈົ້າລືມຂອ້ຍ /ໂດຍປາບໂລເນຣູດາ

ຂອ້ຍຢາກໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ເລື່ອງໜຶ່ງ.

ເຈົ້າຮູ້ວ່ານີ້ແມ່ນແນວໃດ:

ຖ້າຂອ້ຍແນມເບິ່ງດວງເດືອນທີ່ແຈ້ງໃສ;ເທິງກ້ານໄມ້ສີແດງຂອງລະດູໃບໄມ້ຫລົ້ນທີ່ລ້າຊ້າ ໃນປອ່ງຢ້ຽມຂອງຂອ້ຍ. ຖ້າຂອ້ຍສຳພັດໄກ້ໆກັບໄຟ;ຝຸ່ນຈາກພູເຂົາໄຟທີ່ແຕະຕອ້ງບໍ່ໄດ້ ຫລືທອ່ນໄມ້ທີ່ມີແຕ່ຈຸດດ່າງ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງນຳຂອ້ຍສູ່ເຈົ້າ ຄ້າຍກັບວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ດຳລົງຢູ່,ກິ່ນຫອມ,ແສງະຫວ່າງ, ໂລຫະໄດ້ແມ່ນເຮືອນອ້ຍທີ່ລອ່ງລອຍໄປສູ່ເກາະດອນເຫລົ່ນັ້ນຂອງເຈົ້າເຊິ່ງລໍຖ້າຂອ້ຍຢູ່.

ດີ, ບາດນີ້, ຖ້າເຈົ້າຄອ່ຍໆຢຸດຮັກຂອ້ຍ ,ຂອ້ຍຈະຄອ່ຍໆຢຸດຮັກເຈົ້າ.

ຖ້າເຈົ້າລືມຂອ້ຍຢ່າງກະທັນຫັນ ;ຫ້າມຊອກຫາຂອ້ຍ, ຂອ້ຍອາດຈະລືມເຈົ້າໄປແລ້ວ.

ຖ້າເຈົ້າຄິດວ່າມັນຍາວນານແລະບ້າ;ສາຍລົມພັດຜ່ານເຂົ້າມາໃນຊິວິດຂອງຂອ້ຍ,ແລະເຈົ້າຕັດສິນໃຈຕັດອອກຈາກຂອ້ຍໃນເທິງຊາຍຝັ່ງຂອງຫົວໃຈບອ່ນທີ່ຂອ້ຍມີຮາກ, ຈົດຈຳວ່າໃນມື້ນັ້ນ,ໃນຊົ່ວໂມງນັ້ນ, ຂອ້ຍຈະຍົກແຂນຂອງຂອ້ຍແລະຮາກຂອງຂອ້ຍຈະອອກໄປເພື່ອຊອກຫາດີນບອ່ນອື່ນ.

ແຕ່ວ່າ;ຖ້າທຸກໆມື້,ທຸກໆຊົ່ວໂມງ, ເຈົ້າຮູ້ສືກວ່າເຈົ້າມີບຸນວາດສະໜາກັບຂອ້ຍກັບຄວາມຫວານທີ່ບໍ່ມີຄວາມປານີ, ທຸກໆມື້ດອກໄມ້ປີນຂື້ນຫາປາກສົບຂອງເຈົ້າເພື່ອຊອກຂອ້ຍ, ອາ  ທີ່ຮັກຂອງຂອ້ຍ, ອາ ສິ່ງທີ່ເປັນຂອງຂອ້ຍ, ສຳລັບຂອ້ຍໄຟມັນໄດ້ລຸກຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ;ສຳລັບຂອ້ຍມັນບໍ່ໄດ້ດັບມອດຫລືໄດ້ລືມ; ຄວາມຮັກຂອງຂອ້ຍຫລໍ່ລ້ຽງຄວາມຮັກຂອງເຈົ້າ,ຫລໍ່ລ້ຽງສຸດທີ່ຮັກຂອງເຈົ້າ;ແລະຂໍພຽງແຕ່ເຈົ້າດຳລົງຢູ່ມັນຈະຢູ່ໃນອອ້ມແຂນຂອງເຈົ້າໂດຍບໍ່ຕອ້ງອອກຈາກອອ້ມແຂນຂອງຂອ້ຍ.