Anonymous wrote:

---

ວັນເດັກນ້ອຍແຫ່ງຊາດໄທ ເດັກນ້ອຍມີຂໍ້ຮ້ອງຮຽນ

ຈະເຣີນສຸກ

 

2013-01-15

 

ເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ ໃນ ແຂວງອຸບົນ ຂອງໄທ ທີ່ພໍ່ແມ່ ພວກຂະເຈົ້າ ອົພຍົບ ອອກຈາກ ປະເທດລາວ ໃນເມື່ອ 30 ກວ່າປີ ຜ່ານມານັ້ນ ຮຽກຮ້ອງຂໍ ສັນຊາຕໄທ ຜ່ານຮູບແຕ້ມ ຂອງ ພວກຂະເຈົ້າ ໃນໂອກາດ ວັນເດັກນ້ອຍ ແຫ່ງຊາດ ຂອງໄທ. ສເນີໂດຍ : ຈະເຣີນສຸຂ

 

 

ໃນຂະນະທີ່ ເດັກນ້ອຍຊາວໄທ ພວມສເລີມສລອງວັນເດັກນ້ອຍ ແຫ່ງຊາດ ໃນວັນທີ 12 ມົກຣາ, ມີເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ ຈໍານວນນຶ່ງ ທີ່ແຂວງອຸບົນ, ຊຶ່ງພໍ່ແມ່ ຂອງພວກຂະເຈົ້າ ໄດ້ອົພຍົບ ໄປຈາກປະເທດລາວ ພາຍຫລັງ ທີ່ສົງຄາມອິນໂດຈີນ ສິ້ນສຸດລົງ, ໄດ້ສະແດງເຈດຈໍານົງ ຢາກໄດ້ສັນຊາຕໄທ ໂດຍຜ່ານຮູບແຕ້ມ. ພວກຂະເຈົ້າ ຫວັງວ່າ ການໄດ້ສັນຊາຕໄທ ຈະເຮັດໃຫ້ ພວກຂະເຈົ້າ ໄດ້ໃຊ້ສິທທິປໂຍດ ໃນການສຶກສາ ຂັ້ນຕໍ່ໄປ. ພ້ອມດຽວກັນນີ້, ໃນວັນ ດັ່ງກ່າວ, ກໍມີເດັກນ້ອຍລາວ ຈໍານວນນຶ່ງ ທີ່ແຂວງຈໍາປາສັກ ໄດ້ເດີນທາງໄປ ຮ່ວມສລອງວັນເດັກນ້ອຍ ທີ່ແຂວງອຸບົນ, ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມ ກິຈກັມຕ່າງໆ, ຮວມທັງ ການສະແດງສິລປະ ວັທນະທັມ, ການຕອບຄໍາຖາມ, ການຮ້ອງເພງ, ການແຕ້ມຮູບ ແລະ ເຫລັ້ນເກມ ຕ່າງໆ.

ຮູບແຕ້ມ ຂອງເດັກນ້ອຍໄຮ້ສັນຊາຕ ໄດ້ຫ້ອຍ ຢູ່ສາລາ ປະຈໍາສູນສິລປະ ເດັກນ້ອຍ ຊາວໄທ ຢູ່ແຄມແມ່ນໍ້າຂອງ อยທີ່ເມືອງໂຂງຈຽມ ແຂວງອຸບົນ, ຊຶ່ງບັນດາ ເດັກນ້ອຍ ເຫລົ່ານັ້ນ ໄດ້ໃຊ້ເວລາຫວ່າງ ຍາມພັກໂຮງຮຽນ ໄປຮຽນຮູ້ ກ່ຽວກັບ ສິລປະ. ຮູບທີ່ພວກຂະເຈົ້າ ແຕ້ມນັ້ນ ເປັນຮູບ ໂຮງຮຽນ ແລະ ທຸງຊາຕໄທ ທີ່ບົ່ງບອກເຖິງ ຄວາມຕ້ອງການ ຂອງເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ ຢ່າງແທ້ຈິງ ຄື ການມີສິດ ເທົ່າທຽມ ເດັກນ້ອຍໄທ ທົ່ວໄປ, ທີ່ມີສິດ ແລະ ໂອກາດ ເຂົ້າເຖິງການສຶກສາ, ໂດຍໄດ້ຮັບ ການຊ່ອຍເຫລືອ ດ້ານຕ່າງໆ.

ໂອກາດ ທີ່ຈະໄດ້ຮຽນ ປຣິນຍາຕຣີ ຄື ຄວາມຫວັງ ຂອງເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ 10 ກ່ວາຄົນ ໃນເຂດຕາແສງຫ້ວຍຢາງ, ເມືອງຂົງຈຽມ, ໂດຍໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ກູ້ຢືມເງິນ ໃນການສຶກສາ ແລະ ເພື່ອມີອາຊີບ ລ້ຽງຄອບຄົວ ໃຫ້ມີຊີວິດ ທີ່ດີຂຶ້ນ ໃນອະນາຄົດ, ຊຶ່ງພວກຂະເຈົ້າ ກ່າວເວົ້າໃນຕອນນຶ່ງ ວ່າ:

“ຢາກໄດ້ສັນຊາຕໄທ ເພາະວ່າ ຢາກຮຽນ ສູງໆ ຢາກຮຽນສູງເໝືອນເພື່ອນ ເພາະເພື່ອນມັກເຍາະເຍີ້ຍ ຂ້ອຍມາກ ວ່າ ພວກບໍ່ມີສັນຊາຕ.”

ເຖິງແມ່ນວ່າ, ຕາມພຣະຣາຊບັນຍັດ ສັນຊາຕ ປີ 2008 ມາຕຣາ 23 ຂອງໄທ ຈະໃຫ້ເດັກນ້ອຍ ທີ່ເກີດໃນປະເທດໄທ ກ່ອນວັນທີ 16 ເດືອນກຸມພາ ປີ 1992 ໄດ້ຮັບສັນຊາຕໄທ ກໍຕາມ, ແຕ່ວ່າ ຈາກຂໍ້ມູນ ຂອງເຄືອຄ່າຍ ຊຸມຊົນ ຄົນຮັກນໍ້າຂອງ ພົບວ່າ ມີເດັກນ້ອຍ ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສັນຊາຕໄທ ທີ່ເມືອງຂົງຈຽມ, ເມືອງບຸນທະລິກ ແລະ ເມືອງໂພໄຊ ຈໍານວນ 240 ຄົນ ແລະ ຍັງມີເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕອີກ 170 ກ່ວາຄົນ ທີ່ເກີດ ພາຍຫລັງ ມື້ທີ່ ທາງການໄທ ກໍານົດ ໃຫ້ໄດ້ຮັບສັນຊາຕໄທ.

---

 มันมีความซับซ้อนหลายอ้ายเอย ใจเย็นๆ บางคนยังบ่อได้ ทั้งที่บรรพบุรุษอยู่นี้มาตลอดย้อนขี้ข้านไปแจ้งเกิด บางกรณีมีการสวมกะมี บางครอบครัวกะอพยพมาใหม่

ลูกลาวหัวใจไทย… บัตรประชาชน 1 ใบที่รอคอยสัญชาติ

วันรับปริญญาอาจเป็นวันสำคัญในชีวิตวันหนึ่งของใครหลายคนเป็นวันตอบแทนผลสำเร็จอันหอมหวานจากการพากเพียรในระดับอุดมศึกษาช่วง 4 ปี ยังเป็นใบเบิกทางหน้าที่การงานและความสำเร็จในอาชีพตามที่แต่ละคนใฝ่หา 

ในมุมหนึ่งเมื่อ 5 ปีก่อน ผู้หญิงตัวเล็กๆ เหม่อมองเพื่อนที่กำลังถ่ายรูปวันรับปริญญาอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่ตัวเธอนั่งน้ำตาซึม…เพราะไม่รู้ว่าใบปริญญาที่ได้มาจะทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นได้อย่างไร 

รัชนีกร ร่วมพรมคือผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้น เธอเป็นลูกชาวลาวคู่หนึ่งที่พ่อแม่อพยพหนีภัยสงครามมาอยู่ในเมืองไทย

 รัชนีกร เกิดที่โรงพยาบาลโขงเจียม จ.อุบลราชธานี เมื่อปี 2526 อาศัยศูนย์อพยพอยู่ช่วงหนึ่ง ก่อนแม่จะแยกทางกับพ่อที่เลือกลี้ภัยไปอยู่อเมริกา ส่วนแม่ย้ายมาปลูกกระต๊อบเล็กๆ ในตัวอำเภอ ก่อนจะแต่งงานกับคนไทย

 วัยเด็กของเธอไม่ได้รับรู้ถึงความแตกต่างกับเด็กคนอื่นๆ เมื่อครบอายุเกณฑ์เรียนหนังสือ ผู้ใหญ่บ้านก็ฝากเข้าโรงเรียนจนกระทั่งจบชั้นประถมศึกษา เมื่อเข้าเรียนต่อในระดับมัธยมจึงได้รับรู้ความจริงอันโหดร้าย

 “ตอนเข้าเรียนมัธยมต้องทำบัตรประจำตัวนักเรียน คนอื่นเขาก็มีเลขประจำตัวหมด แต่เราเป็นเลข 0 ทั้ง 13 ตัวเลย เพื่อนเห็นเข้าก็ล้อเราว่า ‘ลูกลาวๆ’ จนเราร้องไห้ เคยคุยกับแม่ด้วยความน้อยใจปนโมโห แม่ก็บอกว่าแม่ไม่รู้ เราฟังก็หายโกรธ เปลี่ยนมาเป็นความสงสารแทน เพราะตอนที่อพยพมาแม่ก็มาตัวเปล่า ไม่รู้กฎหมายไม่รู้อะไรเลย” รัชนีกร เล่า

 กระทั่งปี 2545 เมื่อจบมัธยม 6 เพื่อนๆ คุยกันเรื่องจะเรียนต่อที่โน่นที่นี่ เธอหมายใจไว้ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี โดยครูซึ่งรับรู้ปัญหาพาเธอไปฝากกับอธิการบดี

 “จริงๆ แล้วไปสมัครเข้ามหาวิทยาลัยราชภัฏชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ด้วย สอบติดแล้ว ซื้อชุดนักศึกษาแล้ว แต่ตอนไปมอบตัวมีอาจารย์คนหนึ่งถามหาบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้าน พอบอกว่าไม่มี เขาก็ตะโกนท่ามกลางผู้คนว่าตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่ ลาวก็ไม่ใช่ ไทยก็ไม่ใช่ เป็นอะไรที่อายมาก เลยตัดสินใจเรียนที่อุบลฯ”รัชนีกร ระบุ

 เธอก็ได้เรียนสมใจในสาขาการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์คณะบริหารธุรกิจและการจัดการ และเป็นคนไร้สัญชาติเพียงคนเดียวที่ได้เรียนในขณะนั้น ตลอดเวลา 4 ปี เธอปกปิดสถานะตัวเองเพราะความอายและฝังใจ กลัวจะถูกเพื่อนล้อเลียนอีก แม้แต่อาจารย์ก็ไม่ทราบ ยกเว้นอธิการบดี

 อย่างไรก็ตาม ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยก็ใช่จะราบรื่น ขณะใช้มอเตอร์ไซค์ในการเดินทางก็มักถูกตำรวจเรียกขอดูบัตรประชาชนเป็นประจำ เมื่อไม่มีก็โดนใบสั่งครั้งละ 200 บาท ไม่มีเงินไปจ่ายจนใบสั่งเต็มห้อง

 “ตอนนั้นแม่ให้เงินใช้อาทิตย์ละ 500 บาท โดนค่าปรับครั้งละ 200 บาท ก็เหลือเงินใช้นิดเดียว บางทีเจอตำรวจเจ้าชู้มาชวนไปกินข้าว ขอเบอร์โทรศัพท์ เราก็อ้อนๆ ให้เขาปล่อย แต่เวลาเขาโทร.มาคุยจริงๆ เราก็ไม่รับนะ” เธอเล่าพลางหัวเราะ

 กระทั่งสำเร็จการศึกษาในปี 2549 เธอไปขายของในร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งที่ตึกใบหยก ด้วยเงินเดือน 5,000-6,000 บาท เจ้าของร้านเคยถามด้วยความสงสัยว่าเรียนจบปริญญาตรีทำไมถึงมาทำงานเงินเดือนน้อยๆ รัชนีกร โกหกไปว่าไม่ชอบงานออฟฟิศ ทั้งๆ ที่ความจริงคือเธอไม่มีเอกสารทางราชการใดๆ

 ทำงานไม่ถึงปี เธอได้งานใหม่เป็นเลขานุการให้ผู้บริหารบริษัทประกันชีวิตแห่งหนึ่งย่านอโศก ครั้งนี้เธอบอกความจริงทุกอย่างและก็ได้งานทำ แต่ได้เงินเดือนเพียง 7,000 บาท ทั้งที่ควรได้ร่วมหมื่นบาท

 ชีวิต รัชนีกร มาถึงจุดพลิกผันอีกครั้ง เมื่อมีการประกาศใช้ พ.ร.บ.สัญชาติ พ.ศ. 2551 ซึ่งในมาตรา 23 กำหนดให้คนที่บิดามารดาที่อพยพเข้ามาอาศัยในประเทศไทยที่เกิดก่อน 14 ธ.ค. 2515 และถูกถอนสัญชาติไทยโดยประกาศคณะปฏิวัติฉบับที่ 337 คนที่เกิดระหว่าง14 ธ.ค. 2515-26 ก.พ. 2535 และเป็นผู้ไม่ได้สัญชาติไทยโดยผลแห่งประกาศคณะปฏิวัติฉบับที่ 337 ตลอดจนบุตรของคน 2 กลุ่มแรกที่เกิดระหว่าง 26 ก.พ. 2535-26 ก.พ. 2551 “เป็นผู้มีสัญชาติไทย”

 รัชนีกร เริ่มทำเรื่องขอสัญชาติตั้งแต่ปี 2551 และได้รับความช่วยเหลือจาก ปิติณัช นิธิศธานีปลัดอาวุโส อ.โขงเจียม ซึ่งเข้าใจปัญหาและพยายามให้ความช่วยเหลือ ช่วงเวลานั้นเธอต้องเดินทางขึ้นลงกรุงเทพฯ-อุบลฯ บ่อยมากเพื่อจัดการเอกสารต่างๆ จนต้องลาออกจากการทำงาน

 “ปลัดคนก่อนหน้านี้ บอกว่า ไม่เข้าข่ายมาตรา 23 เพราะไม่มีใบเกิด ไม่มีเอกสารแสดงว่าอยู่ในประเทศไทยในช่วง 20 กว่าปีที่ผ่านมา จนมาเจอปลัดคนนี้ เขาเข้าใจ ให้คำปรึกษา เสนอเรื่องให้นายอำเภอทบทวนใหม่ เราก็พยายามไปหาหลักฐานว่าเราเกิดในไทย ไปขอหลักฐานจากโรงพยาบาลโขงเจียม เขาก็ทำลายไปหมดแล้ว โชคดีที่หมอคนที่ทำคลอดยังอยู่เขาก็ออกใบรับรองให้” รัชนีกร กล่าว

 รัชนีกร ติดตามเรื่องกว่า 2 ปี จนปี 2553 นายอำเภอโขงเจียมก็อนุมัติว่าเธอได้สิทธิเป็นคนไทยและให้มาถ่ายบัตรประชาชนในเดือน ธ.ค.

 เธอเล่าว่า วันถ่ายบัตรประชาชนเป็นวันที่ดีใจที่สุดในชีวิต เธอพาแม่มาเป็นสักขีพยานการทำบัตรแสดงความเป็น “คนไทย” เป็นวันที่แม่ยิ้มตลอดเวลา และพร่ำบอกว่าภูมิใจที่สุดในชีวิต

 ชีวิตหลังจากมีบัตร เธอกลับมาทำงานที่เดิมและได้เพิ่มเงินเดือนเป็น 1.2 หมื่นบาท จากที่ต้องคอยหลบเลี่ยงตำรวจเมื่อเจอด่านตรวจ

 ทุกวันนี้ชีวิต รัชนีกร เป็น “ไทย”โดยสมบูรณ์เธอแต่งงานแล้วลาออกมาทำกิจการร้านอินเทอร์เน็ตใน อ.เมืองอุบลราชธานี ปลูกบ้านใหม่ และเพิ่งมีลูกคนแรกอายุ 2 เดือน ชื่อ…น้องแคนนอน

 …ในขณะที่ชีวิตของรัชนีกรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่สำหรับเด็กหญิงอายุ 14 ปีอีกคนหนึ่งอย่าง “น้องหล้า” บัวเงิน วรเดชจากบ้านบะไหอ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี ยังคงเผชิญความไม่แน่นอนเรื่องสถานะทางทะเบียน

 น้องหล้าเป็นลูกของชาวลาวคู่หนึ่งที่อพยพหนีภัยสงครามมาอยู่ในเมืองไทยในปี 2518 และใช้ชีวิตหากินไปวันๆ อยู่แบบไม่มีสิทธิอะไรมากว่า30 ปีแล้ว

 น้องหล้า เติบโตและใช้ชีวิตแบบเด็กชนบททั่วไป ยังไม่ทันตระหนักรับรู้ความรู้สึกไร้สิทธิไร้ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ เพราะไม่มีบัตรประชาชนและเลข 13 ตัว

 “หนูอยากเป็นครูค่ะ เวลาเห็นครูสอนแล้วเด็กๆตั้งใจฟังดี” น้องหล้า เล่าถึงความใฝ่ฝัน แต่ด้วยสถานะความเป็นคนไม่มีสัญชาติโอกาสที่เธอจะได้ทำอาชีพครูช่างเลือนรางเหลือเกิน แม้จะพยายามเดินเรื่องขอสถานะสัญชาติ แต่ยังมองไม่เห็นโอกาสอันใกล้

 “หนูมั่นใจว่าเป็นคนไทย เพราะเกิดในแผ่นดินไทยก็ต้องเป็นคนไทย” น้องหล้า เล่า

 ทั้งกรณีของรัชนีกรและน้องหล้า เป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ ของปัญหาคนไร้สัญชาติในจ.อุบลราชธานี และจังหวัดชายแดนอื่นๆ ทั่วประเทศ ในขณะที่รัฐไทยใฝ่ฝันพร่ำเพ้อถึงการรวมประชาคมอาเซียนและการเปิดเสรีต่างๆ นานา แต่กับคนกลุ่มนี้รัฐยังไม่มีความชัดเจนใดๆ.

 ———————ล้อมกรอบ ———————

ตั้งกรรมการจังหวัดเร่งรัดออกสัญชาติ

ปิติณัช นิธิศธานีปลัดอาวุโส อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี ฉายภาพให้เห็นว่า เฉพาะที่ อ.โขงเจียม มีคนไร้สัญชาติกว่า 1,200 คน และมีผู้ได้รับสัญชาติไทยตามมาตรา 23 ของ พ.ร.บ.สัญชาติ พ.ศ. 2551 เพียง 40 คน

“ถ้าไม่มีหลักฐานของพ่อแม่ว่าเข้ามาในประเทศไทยตั้งแต่เมื่อใด ก็ดำเนินการสอบสวนและให้สัญชาติแก่ บุตรได้ยาก ที่เรากำลังทำคือ ทำให้คน 1,200 คน มีสถานะเป็นคนเข้าเมืองโดยถูกกฎหมายก่อน เพื่อเป็นจุดเริ่มต้นในการใช้สิทธิขอรับสถานะสัญชาติไทยตามมาตรา 23 ไม่เช่นนั้นหากไม่มีหลักฐานให้ลูก ทางกรมการปกครองตีเรื่องกลับหมด” ปิติณัช กล่าว

 ด้าน เตือนใจ ดีเทศน์กรรมการสมัชชาปฏิรูป ตั้งข้อสังเกตว่าการแก้ไขปัญหาสถานะและอนุมัติสัญชาติไทยตามมาตรา 23 นั้น ในระดับพื้นที่ควรตั้งคณะกรรมการขึ้นมาตรวจสอบประวัติผู้ขอสัญชาติ เช่นที่ จ.เชียงราย มีปัญหาคนไร้สัญชาติจำนวนมากเช่นกัน เมื่อตั้งคณะกรรมการในระดับจังหวัดก็ทำให้การออกสัญชาติรวดเร็วขึ้น ทุกวันนี้ลงทะเบียนสัญชาติไปแล้วกว่า 1.5 หมื่นคน

 อีกช่องทางก็คือ การออกกฎกระทรวงตามมาตรา 7 ทวิวรรค 3 ของ พ.ร.บ.สัญชาติ พ.ศ. 2551 ซึ่งระบุว่าผู้ที่เกิดในไทยแต่ไม่ได้รับสัญชาติไทยจะอยู่ในฐานะใด ภายใต้เงื่อนไขใดให้เป็นไปตามที่กำหนดในกฎกระทรวง

 แต่น่าเศร้าที่ 4 ปีผ่านไป กฎกระทรวงฉบับนี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง เตือนใจ ชี้ว่า รมว.มหาดไทย ควรใส่ใจกับปัญหานี้ และเร่งออกกฎกระทรวงโดยเร็ว เพราะหมายถึงการมอบศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ให้คนเหล่านี้

ຍອ້ນຄວາມ ໂງ່ຂອງຜູ້ໂຕນໜີເອງ ໂຕເປັນບຸກຄົນລະດັບໃດ ?

ຢ້ານອັນໃດ ? ເຊື້ອຊາດ ເຜົ່າພັນ ແລະ ປະເທດຊາດບ້ານເມືອງໂຕກະມີ

ໜີໄປເຮັດຫຍັງ  ເຮົາຢູ່ນີ້ກະຍັງບໍ່ຕາຍ ເຊື້ອຊາດຊາວນາຄືເຮົາ ໄປໄສກໍຫາກິນຄືກັນ

ສົມແລ້ວທີ່ໄທຍ໌ ມັນດ່າ ?

เมื่อปีที่แล้วผมข่าว เขากำัลังพิจารณา สัญชาติให้บุคคลประเภทนี้อยู่นะครับ

ต้องใจเย็นๆเพราะมีเยอะมากที่ไม่ได้สัญชาติ

เขาต้องพิสูจน์หลายอย่าง  อย่างในอุบลฯ กรรมการสิทธิมนุษยชนเร่งสำรวจบุคคลไร้สัญชาติกว่า 500 รายแล้ว

Anonymous wrote:

---

ສິບບ້ານຊ້າ ຫ້າ ບ້ານລື ແບບນີ້, ກັບມາຢູ່ ສປປລາວ. ສະດວກສາບາຍ ບໍໃຜເວົ້າໃຫ້....ຜົນຂອງການ ຫນິຮ້ອນໄປເພີ່ງເຢັນ...

 

 

---

 ກັບມາຢູ່ມ່ອງໃດ ຊ່ວຍບອກແດ່ ຢູ່ບ້ານເຈົ້າບໍ່  ເພີ່ນໂຕນນ້ຳຂອງໜີໄປຕັ້ງແຕ່ປີ ພ.ສ.2518

ຈົນເກີດລູກເກີດຫຼານຢູ່ໄທແລ້ວ ຖ້າໃຫ້ພວກຂະເຈົ້າກັບມາ ລັຖບານລາວ ສິເອົານຳຢູ່ບໍ່ ຢ່າປາກດີຫຼາຍ

Anonymous wrote:

---

ຢູ່ບ້ານຂ້ອຍບໍ່ໄດ້...ໄປຢູ່ບ້ານເຈົ້າສາ.... ຢ່າສູ່ປາກແຂງຫລາຍ

 

ຖ້າພວກເພີ່ນກັບມຈິງແທ້ ລັດຖະບານກາຮັບເອົາລະຫວາ ເພື່ອມາສ້າງສາປະເທດຊາດ ຊ່ວຍກັນ ບໍ່ແມ່ນມາໃຫ້ລັດຖະບານຮັບລ້ຽງ...ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກນະໂຍບາຍຂອງພັກລັດຈັກນ້ອຍເນາະເສຍດາຍ.

 

---

A™² wrote:

---

ຂ້ອຍຄິດວ່າຣັຖບານລາວຄົງບໍ່ຕ້ອງການລູກຫຼານອົບພະຍົບເຫຼົ່ານັ້ນດອກເພາະເພິ່ນເຄີຍປະນາມເຂົາເຈົ້າຕະລອດວ່າ

ວ່າເຂົາເປັນປະຕິການ ເປັນກຸ່ມຄົນບໍ່ດີ, ເພິ່ນຮັບອົບພະຍົບສູນນາໂພແລະອົບພະຍົບຫ້ວຍນໍ້າໃສກັບຄືນກໍ່ຍ້ອນເພິ່ນ

ຢາກໄດ້ເງິນຂອງສະຫະປະຊາຊາດຊື່ໆດອກ. ຄົນລາວໜີຈາກລາວຫຼາຍເທົ່າໃດ໋ຍິ່ງດີເພາະຈະມີເນື້ອທີ່ໃຫ້ອ້າຍນ້ອງ

ວຽດນາມເພິ່ນເຂົ້າມາຢູ່ແທນທີ່, ໂທດເດີ ຖ້າຄໍາເຫັນຂອງຂ້ອຍສວນທາງກັບແນວຄິດຂອງເຈົ້າ.

ເຂົາຢູ່ປະເທດໄທນັ້ນດີແລ້ວ ເຖິງຈະບໍ່ທັນມີເງື່ອນໄຂໄດ້ເປັນສັນຊາດໄທ ແຕ່ກໍ່ຍັງດີທີ່ຈະກັບມາເປັນປະຊາກອນຊັ້ນສອງ

ຂອງລາວພີ່ນ້ອງເອີຍ !

---

 excellence idea , 

ນອກຈາກລູກຫຼານຄົນລາວອົບພະຍົບແລ້ວ ກໍ່ຍັງມີລູກຫຼານຂອງຄົນລາວທີ່ລັກເຂົ້າໄປເຮັດວຽກໃນປະເທດໄທ

ແບບຜິດກົດໝາຍຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ, ເພິ່ນມີນະໂຍບາຍແກ້ໄຂແນວໃດສໍາລັບເດັກນ້ອຍພວກນີ້ເພາະຣັຖບານ

ກໍ່ບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າເຂົາເປັນຄົນລາວເຖິງວ່າພໍ່ຫຼືແມ່ຂອງເຂົາເປັນພົນລະເມືອງລາວກໍ່ຈິງ ແຕ່ຖ້າພໍ່ຫຼືແມ່ບໍ່ໄດ້ມາແຈ້ງ

ເກີດນໍາສະຖານທູດ ເດັກນ້ອຍພວກນີ້ກໍ່ໝົດສິດເປັນຄົນລາວ?

ສໍາລັບອາເມຣິກາແລ້ວ ເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນຈະໄປເກີດຢູ່ແຈໃດຂອງໂລກກໍ່ຕາມ ຖ້າພໍ່ຫຼືແມ່ເປັນຄົນອາເມຣິກັນ

ເຂົາຈະຖືວ່າເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນເປັນຄົນອາເມຣິກັນ, ແຕ່ເປັນຫຍັງຣັຖບານລາວຈຶ່ງພະຍາຍາມທຸກວິທີທາງປະຕິ

ເສດຄົນລາວທີ່ໄປເກີດໃນຕ່າງແດນ?

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

ວັນເດັກນ້ອຍແຫ່ງຊາດໄທ ເດັກນ້ອຍມີຂໍ້ຮ້ອງຮຽນ

ຈະເຣີນສຸກ

 

2013-01-15

 

ເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ ໃນ ແຂວງອຸບົນ ຂອງໄທ ທີ່ພໍ່ແມ່ ພວກຂະເຈົ້າ ອົພຍົບ ອອກຈາກ ປະເທດລາວ ໃນເມື່ອ 30 ກວ່າປີ ຜ່ານມານັ້ນ ຮຽກຮ້ອງຂໍ ສັນຊາຕໄທ ຜ່ານຮູບແຕ້ມ ຂອງ ພວກຂະເຈົ້າ ໃນໂອກາດ ວັນເດັກນ້ອຍ ແຫ່ງຊາດ ຂອງໄທ. ສເນີໂດຍ : ຈະເຣີນສຸຂ

 

 

ໃນຂະນະທີ່ ເດັກນ້ອຍຊາວໄທ ພວມສເລີມສລອງວັນເດັກນ້ອຍ ແຫ່ງຊາດ ໃນວັນທີ 12 ມົກຣາ, ມີເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ ຈໍານວນນຶ່ງ ທີ່ແຂວງອຸບົນ, ຊຶ່ງພໍ່ແມ່ ຂອງພວກຂະເຈົ້າ ໄດ້ອົພຍົບ ໄປຈາກປະເທດລາວ ພາຍຫລັງ ທີ່ສົງຄາມອິນໂດຈີນ ສິ້ນສຸດລົງ, ໄດ້ສະແດງເຈດຈໍານົງ ຢາກໄດ້ສັນຊາຕໄທ ໂດຍຜ່ານຮູບແຕ້ມ. ພວກຂະເຈົ້າ ຫວັງວ່າ ການໄດ້ສັນຊາຕໄທ ຈະເຮັດໃຫ້ ພວກຂະເຈົ້າ ໄດ້ໃຊ້ສິທທິປໂຍດ ໃນການສຶກສາ ຂັ້ນຕໍ່ໄປ. ພ້ອມດຽວກັນນີ້, ໃນວັນ ດັ່ງກ່າວ, ກໍມີເດັກນ້ອຍລາວ ຈໍານວນນຶ່ງ ທີ່ແຂວງຈໍາປາສັກ ໄດ້ເດີນທາງໄປ ຮ່ວມສລອງວັນເດັກນ້ອຍ ທີ່ແຂວງອຸບົນ, ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມ ກິຈກັມຕ່າງໆ, ຮວມທັງ ການສະແດງສິລປະ ວັທນະທັມ, ການຕອບຄໍາຖາມ, ການຮ້ອງເພງ, ການແຕ້ມຮູບ ແລະ ເຫລັ້ນເກມ ຕ່າງໆ.

ຮູບແຕ້ມ ຂອງເດັກນ້ອຍໄຮ້ສັນຊາຕ ໄດ້ຫ້ອຍ ຢູ່ສາລາ ປະຈໍາສູນສິລປະ ເດັກນ້ອຍ ຊາວໄທ ຢູ່ແຄມແມ່ນໍ້າຂອງ อยທີ່ເມືອງໂຂງຈຽມ ແຂວງອຸບົນ, ຊຶ່ງບັນດາ ເດັກນ້ອຍ ເຫລົ່ານັ້ນ ໄດ້ໃຊ້ເວລາຫວ່າງ ຍາມພັກໂຮງຮຽນ ໄປຮຽນຮູ້ ກ່ຽວກັບ ສິລປະ. ຮູບທີ່ພວກຂະເຈົ້າ ແຕ້ມນັ້ນ ເປັນຮູບ ໂຮງຮຽນ ແລະ ທຸງຊາຕໄທ ທີ່ບົ່ງບອກເຖິງ ຄວາມຕ້ອງການ ຂອງເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ ຢ່າງແທ້ຈິງ ຄື ການມີສິດ ເທົ່າທຽມ ເດັກນ້ອຍໄທ ທົ່ວໄປ, ທີ່ມີສິດ ແລະ ໂອກາດ ເຂົ້າເຖິງການສຶກສາ, ໂດຍໄດ້ຮັບ ການຊ່ອຍເຫລືອ ດ້ານຕ່າງໆ.

ໂອກາດ ທີ່ຈະໄດ້ຮຽນ ປຣິນຍາຕຣີ ຄື ຄວາມຫວັງ ຂອງເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕ 10 ກ່ວາຄົນ ໃນເຂດຕາແສງຫ້ວຍຢາງ, ເມືອງຂົງຈຽມ, ໂດຍໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ກູ້ຢືມເງິນ ໃນການສຶກສາ ແລະ ເພື່ອມີອາຊີບ ລ້ຽງຄອບຄົວ ໃຫ້ມີຊີວິດ ທີ່ດີຂຶ້ນ ໃນອະນາຄົດ, ຊຶ່ງພວກຂະເຈົ້າ ກ່າວເວົ້າໃນຕອນນຶ່ງ ວ່າ:

“ຢາກໄດ້ສັນຊາຕໄທ ເພາະວ່າ ຢາກຮຽນ ສູງໆ ຢາກຮຽນສູງເໝືອນເພື່ອນ ເພາະເພື່ອນມັກເຍາະເຍີ້ຍ ຂ້ອຍມາກ ວ່າ ພວກບໍ່ມີສັນຊາຕ.”

ເຖິງແມ່ນວ່າ, ຕາມພຣະຣາຊບັນຍັດ ສັນຊາຕ ປີ 2008 ມາຕຣາ 23 ຂອງໄທ ຈະໃຫ້ເດັກນ້ອຍ ທີ່ເກີດໃນປະເທດໄທ ກ່ອນວັນທີ 16 ເດືອນກຸມພາ ປີ 1992 ໄດ້ຮັບສັນຊາຕໄທ ກໍຕາມ, ແຕ່ວ່າ ຈາກຂໍ້ມູນ ຂອງເຄືອຄ່າຍ ຊຸມຊົນ ຄົນຮັກນໍ້າຂອງ ພົບວ່າ ມີເດັກນ້ອຍ ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສັນຊາຕໄທ ທີ່ເມືອງຂົງຈຽມ, ເມືອງບຸນທະລິກ ແລະ ເມືອງໂພໄຊ ຈໍານວນ 240 ຄົນ ແລະ ຍັງມີເດັກນ້ອຍ ໄຮ້ສັນຊາຕອີກ 170 ກ່ວາຄົນ ທີ່ເກີດ ພາຍຫລັງ ມື້ທີ່ ທາງການໄທ ກໍານົດ ໃຫ້ໄດ້ຮັບສັນຊາຕໄທ.

---

 มันมีความซับซ้อนหลายอ้ายเอย ใจเย็นๆ บางคนยังบ่อได้ ทั้งที่บรรพบุรุษอยู่นี้มาตลอดย้อนขี้ข้านไปแจ้งเกิด บางกรณีมีการสวมกะมี บางครอบครัวกะอพยพมาใหม่

---

 ເປັນຕາອີຕົນແທ້- ເຮັດແນວໃດ໋ຈັງສິຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໄດ້- ຂໍໃຫ້ລັດຖະບານຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າສິເປັນໄປໄດ້ບໍ່. ຕ້ອງມີຂັ້ນຕອນແນວໃດ໋ແດ່ ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບສິດຕາມກົດຫມາຍ. ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອວ່າເລື່ອງປັນຍາອ່ອນແນວນີ້ຈະເກີດໃນປະເທດທີ່ ຊາວໂລກເອີ້ນວ່າ ເປັນປະເທດມີສິດເສລີພາບ ປະຊາທິປະໄຕ